Tożsamość, powiązania i subtelny ból: kluczowe elementy powieści „Stworzenie” Aminy Cain

Pisarka, która nie może pisać, ponieważ przyjmuje w domu wielu gości, księgarz, który nie przepada za książkami, czy sprzątaczka hotelowa to tylko niektóre z postaci pojawiających się w czternastu tajemniczych opowiadaniach. które są częścią książki Creature (Fiordo) autorstwa amerykańskiej pisarki Aminy Cain .

Każde z opowiadań odtwarza hermetyczny wszechświat znaczeń , które niczym impresjonistyczne przebłyski tworzą całość, zachowującą aurę swojskości. „Criturę” można czytać niemal jak powieść , która zgłębia te same tematy przez pryzmat wielopłaszczyznowości, ukazując ich różne wcielenia.

Bohaterowie Caina są różnorodni, ale równie dobrze mogliby być jedną kobietą . Powracają te same tematy: rola sztuki i literatury w życiu, możliwość lub niemożność życia z innymi, czas, ciało i subtelne formy, jakie może przybierać ból.

Poprzez swoje postacie, które często noszą w sobie jakieś prywatne cierpienia , które nigdy nie stają się do końca jasne, Cain kreuje medytacyjną atmosferę , która łączy wszystkie elementy.

„Kiedy czytamy powieści lub opowiadania, powinniśmy szukać napięcia i konfliktu, a przynajmniej tak nam się często mówi, ale mnie konflikt w fikcji nie interesuje bardziej niż inne elementy, które mogą się pojawić. Zazwyczaj pociąga mnie narracja” – pisze Cain w swoim eseju o pisaniu, *A Horse in the Night *. Ćwiczenie, które podejmuje w *Craft* , odzwierciedla to podejście do fikcji, z upodobaniem do powolnego tempa intymnego opisu.

Cain nie snuje intryg, nie opowiada historii w tradycyjnym sensie. Na pierwszy rzut oka w jego opowieściach nic się nie dzieje. Jego misja polega raczej na konstruowaniu otoczenia, w którym poruszają się jego bohaterowie. Dla Caina pisanie jest bliższe malarstwu niż kinu; kluczem jest bezruch, a nie ruch, i dlatego jego bohaterowie zawsze wydają się zawieszeni w powietrzu, nawet jeśli ich okoliczności mogą się zmieniać.

„ Stworzenie” w pewnym sensie składa się ze szkiców, eksperymentalnych fragmentów . W opowiadaniu „Wędrowcy wszędzie” pisarka bawi się formami i wprowadza rodzaj teatralnej gry. Jeśli coś w stylu Cain wydaje się niespójne lub niekompletne, może to mieć związek z jej sposobem pojmowania pisania jako pytania , jako punktu wyjścia do egzystencjalnej samokonstrukcji.

„Będę dalej mówić o sobie, bo moja tożsamość nie jest do końca jasna, a kiedy piszę, ze zdziwieniem odkrywam, że mam przeznaczenie. Kto z nas nie zadał sobie kiedyś pytania: Czy jestem potworem, czy to właśnie znaczy być człowiekiem?” – pisze Cain w „Królowej”. „Zastanawiałem się, czy jestem osobą, która powinna mieszkać w klasztorze” – zastanawia się inny z jego bohaterów.

Jej bohaterowie dążą do zdefiniowania siebie i nieustannie kwestionują to, kim naprawdę są . „Mój mąż myśli, że jestem sobą zafascynowana” – mówi bohaterka „Hay un demasiado” (Jest przesada ), opowieści, która ukazuje małe przepaście, jakie mogą nas dzielić od najbliższych.

Zarówno w eseju „Koń w nocy”, jak i w „ Stworzeniu ” Cain postrzega przyjaźnie i relacje jako naznaczone ambiwalencją . Dla aktu twórczego izolowanie się od innych może być równie niezbędne dla rozwoju wyobraźni, jak przebywanie w towarzystwie. Podobnie „ Stworzeniu” zgłębia trudność bycia z innymi.

„Najtrudniej mi się zrelaksować z kimś tak, jak relaksuję się, gdy nikogo nie ma w pobliżu” – czytamy we wpisie w książce „They’ve Been Bringing You For Decades”. „Czasami czuję się bliżej ciebie, gdy cię nie ma” – zauważa Cain w innym opowiadaniu. W bliskości kryje się tajemnica, która trwa , gdy nawet osoby z naszego najbliższego otoczenia mogą wydawać się obce, gdy pewne uczucia mieszają się z dyskomfortem, zagubieniem lub pragnieniem ucieczki.

„Teraz czytam książki, aby wywołać we mnie jakieś uczucia” – mówi bohater „Words Come to Me”. Criatura płynie w swoich krótkich fragmentach z nieuchwytną subtelnością, odwołując się do wywoływania emocji , nie próbując jednak wyjaśniać swoich zagadek.

Stworzenie , autorstwa Aminy Cain (Fiord).